در چهاردهمین روز بهمن ۱۳۹۹؛ نشست فرماندهان لشکر ۱۰ سیدالشهدا علیه السلام با موضوع بررسی ابعاد مختلف عملیات والفجر ۸ برگزار شد.
قسمت شد تا در این جلسه حضور یابم. جلسه ای که در آن، هم فرمانده لشکر حضور داشت، هم فرماندهان گردان ها.
صحبت از شناسایی و نفوذ در جزیره ام الرصاص و گذر از اروند بود…
اما صحبت من چیز دیگریست!
من می خواهم از فرمانده لشکر بنویسم؛ از حاج علی فضلی.
مرد متواضعی که اگرچه فرمانده‌ی فرماندهان حاضر بود اما فروتنی در رفتارش موج می زد. این را از آنجا دانستم که با وجود آنکه علی القاعده شأن و منزلت ویژه‌ای داشت، اما با ورود هر مهمان، تمام قد جلوی او می‌ایستاد، دست بر سینه می گذاشت و خوش آمد می‌گفت.
فرقی هم برایش نداشت میهمان وارد شده به جلسه، بانوان پژوهشگری باشند هم سن و سال دخترش، یا فرماندهان دفاع مقدس …
حاج علی امروز را که دیدم، انگار همان حاج علی دیروز را دیدم.
رفتار امروز فرمانده؛ رفتار دیروزش را برایم تداعی کرد…
یادش به نیک… چه مهربانانه می ایستاد و یک به یک رزمندگان را می بوسید و راهی عملیات می کرد…
چه خوب که حاج علی هست…
چه خوب که حاج علی؛ همان حاج علی است…
چه خوب که فرمانده، امروز و دیروزش فرقی نکرده…
چه خوب که هنوز مهربانی هست، تواضع هست، فروتنی هست…
مثل حاج علی هست، اما کم است!
ای کاش همۀ فرماندهان، خوی و خصلت دوران ناب دفاع مقدس را در خود نگه داشته بودند؛ دورانی که “خاکی‌بودن” مُد بود و آدمها در تواضع، مسابقه ای داشتند با هزار هزار برنده.
ای کاش…
برداشت آزاد
