شهید بهروز آزاد فلاح

سال ۱۳۴۲ در ساوجبلاغ دیده به دنیا گشود.

بهروز تا پنجم دبستان بیشتر درس نخواند و به دلیل این که خانواده از اوضاع مالی مناسبی برخوردار نبود ناچار به ترک تحصیل شد. با این وجود بیکار نماند و در کارخانه ی دوزندگی و ریسندگی برای خود کاری دست و پا کرد.

او که از خدمت سربازی معاف شده بود به فعالیت های اجتماعی، حضور در بسیج محله، شرکت در راهپیمایی و کمک به رزمندگان روی آورد.

با تشویق خانواده، ازدواج کرد اما با این حال، از رفتن به جبهه بازنماند و به طور مداوم سال های ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۵ را در جبهه حضور داشت. همواره یک پایش در جبهه بود و یک پایش در کارخانه. از اوضاع آنجا غافل نمی شد. بسیار کوشا و پر تلاش به همه کارهایش رسیدگی می کرد.

شهید بهروز آزادفلاح سرانجام در عملیات کربلای۵ در شلمچه به درجه‌ی رفیع شهادت رسید.

وصیت من به پدر و مادر و خواهران و برادرانم این است که برای من گریه نکنید. برایم دعا کنید و از خداوند متعال برایم طلب آمرزش نمایید.

پدر گرامی، مادر مهربان و همسر عزیزم،

بدانید که جهاد واجبتر از ماندن من نزد شماست.

راه انسان هایی را در پیش گیرید که به کمال و سعادت واقعی رسیده اند.

به خواهرانم توصیه می کنم که حجاب خود را حفظ کنید که حجاب و عفت شما پر بها تر از خون شهیدان است و زینب وار راه شهیدان را ادامه دهید.

به همسر مهربانم سفارش می کنم که بعد از من ازدواج کند.

افتخار برای من و شماست که در این راه به درجه ی شهادت می رسم.

اشتیاق بسیاری به جبهه و جنگ نشان می داد و دفاع از وطن در قاموس او ارزش محسوب می شد.

خانواده برای این که مانع رفتن او شوند، تصمیم گرفتند برایش دلگرمی ایجاد کنند تا ذهنش از فکر و ذکر جنگ دور شود. بنابراین مسئله ی ازدواج را مطرح کردند و به این ترتیب، بهروز با دختر موردعلاقه ی خود ازدواج کرد. اما همچنان دل در گرو جنگ نیز داشت. برای همین، از جبهه غافل نشد و از سال ۱۳۶۱ تا سال ۱۳۶۵ مدام یک پایش در جبهه بود و پای دیگرش در شهر.

عاقبت در شلمچه پاگیر شد و روحش به آسمان پرواز کرد.