بهرام هم به گواه مادرش، در کودکی بسیار دل‌رحم بود و به گماشته‌های پدرش کمک می‌کرد. خیلی وقتها غذایش را هم می داد به سربازان و وانمود می کرد که خودش غذا را خورده

خاطرات دستنوشته شهید «عزت الله اوضح» در تاریخ 19 بهمن 1364

منطقه خیلی حساس بود، طوری که به نظرم می‌آمد یا اروندرود باید از خون بچه‌ها قرمز شود و یا اینکه خداوند باید یاری‌مان می‌کرد.

هرچند امیدی به زنده ماندنش نمی رفت ولی سریع او را به اورژانس برده و از آنجا به سرعت با هلیکوپتر به یکی از بیمارستانهای شیراز منتقل کردند.

در روستا؛ بچه ها هر وقت او را می دیدند، سرش توی کتاب بود. از کتاب خواندن خسته نمی شد.

تمام خصلت‌های خوب در این بچه جمع شده بود. همیشه با خودم می‌گفتم که این پسرخودساخته است. انگار به همه چیز آگاهی دارد بدون راهنمایی به همه راه‌ها و کارها مسلط بود...

شهادت غلامرضا کیانپور بزرگترین ضربه عاطفی برای حاج احمد عراقی بود؛ آن دو مثل یک روح در دو بدن بودند...

من اینجا آمدم تا بجنگم، این سه چهار لیتر خونی که در بدن دارم، هرجا که لازم باشه به خاطر اسلام می‌ریزم...