شهید کریم هموله

مادر شهید

۱۲ ساله بود که ساز رفتن به جبهه را می زد. اما آنقدر کوچک بود که کسی حرف هایش را جدی نمی گرفت. ۱۳ ساله که شد، دیگر نتوانستیم مانعش شویم. برای ثبت نام جبهه به همۀ پایگاه های بسیج اطراف سر زد، اما از آن جایی که قد و قواره اش کوچک بود، هیچکدام قبول نمی کردند.

اما کریم ناامید نشد… به مشهد مقدس رفت و از امام رضا علیه السلام خواست تا زودتر قد بکشد!

یکروز برای تعلیمات جنگی، بدون آن که به ما چیزی بگوید، به پادگان رفت، اما آنجا به خاطر سن کمش حتی اجازه ورود هم پیدا نکرد. سه روز پشت در پادگان ماند و به هر دری زد، تا بالاخره با زیرکی تمام، به همراه ماشین جمع‌آوری زباله وارد پادگان شد و مسئولین را مجاب کرد که او را بپذیرند. فرماندهان، در مقابل پشتکار و علاقه اش کوتاه آمدند و با رضایت ما، راهی اش کردند.

در طول سه سال حضورش در جبهه، چندین بار مجروح شد. یکبار که از ناحیه سر به شدت دچار جراحت شده بود وقتی به او می گفتیم: «دیگر بس است، به جبهه نرو» می‌گفت: «من باید دِینم را به اسلام و امام ادا کنم. حتی اگر شده در این راه شهید شوم.»

*   *   *

همرزم شهید

یکی از همسنگر هایش در مورد نحوه شهادت ایشان اینطوری می گوید:

در عملیات کربلای ۵ من و کریم هر دو غواص بودیم.

قرار بود برای خنثی کردن مین ها برویم داخل آب، اما سرمای شدید آب در دیماه، ابتکار عمل را از ما گرفته بود. مقداری از مین ها را خنثی کردیم که کریم گفت: «شما بروید من هم می آیم.»

او ما را فرستاد بیرون اما وقتی خودش می خواست از آب بیرون بیاید، دشمن متوجهش شد و او را به رگبار بست.