شهید جعفر گل فروش منفرد

زن دایی شهید

• اهل مطالعه بود. کتابی بود به نام “عروس سیاه پوش” که خیلی این کتاب را دوست داشت و مطالعه این کتاب را به من هم توصیه می‌کرد.

• از وقتی که پایش به جبهه‌ها باز شد، خیلی متحول شده بود. و اصلا خودش می‌دانست شهید می‌شود. مرتب در نامه‌هایش خداحافظی می‌کرد.

• سه یا چهار ماه بعد از شهادتش، در خواب دیدم که جعفر در بالای یک منبر نشسته است. از غیب یک سیب آوردند و جعفر بدون این‌که سرش را جلو بیاورد از آن یک گاز زد و جای آن، آیه شریفه: «ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون» به رنگ نقره‌ای ظاهر ش

آقای مسعودی (دایی شهید)

• خیلی آرام و مظلوم بود. مثلا من یکبار در میدان خراسان بودم و جعفر را دیدم؛ پول و بلیطی همراه نداشت. و به من چیزی نگفت. از میدان خراسان تا رسالت پیاده به خانه برگشت.
• تابستان ها مشغول کار بود. از قفل سازی تا بستنی فروشی. کار می‌کرد و پول آن را برای خودش خرج می‌کرد.
• از غیبت بدش می‌آمد. می‌گفت: «حرف خودتان را بزنید چه کار به کار مردم دارید!»
• قرآن را خیلی خوب قرائت می‌کرد و صوت زیبایی داشت. با یکی از دوشتانش (شهید معزی‌پور) کلاس قرآن داشتند.
• برای رفتن به جبهه خانواده اصلا تشویقش نکردند. ولی او شناسنامه‌اش را برداشت و سنش را بزرگ‌تر کرد. خانواده مجبور شدند رضایت بدهند.
• خیلی وقت‌ها نامه‌هاش را من برای مادرش می‌خواندم در نامه‌هایش می‌نوشت: «برای امام دعا کنید. حرف‌های امام را گوش کنید. به جبهه و جنگ کمک کنید و بگذارید جوان‌ها به این راه‌ها بیایند.»